توضیحاتی راجع به آیین چهارشنبه سوری

چهارشنبه سوری آیینی تماما ایرانی نیست

در آخرین سه شنبه هر سال مراسمی به نام چهارشنبه سوری برگزار می شود. معمولا در توصیف این جشن گفته می شود که رسمی است کهن که به ایران باستان باز می گردد اما در این مقاله بخشی از این ادعا زیر سوال می رود. به نکات زیر توجه کنید.
 

1- در آیین زرتشت و ایران کهن چهارشنبه نبوده است

علت اینکه چهارشنبه سوری در ایران کهن و آیین زرتشت نبوده، بسیار ساده است چون در تقویم باستانی ایرانیان اصلا چهارشنبه و ایام هفته وجود نداشته است. تقویم ایران باستان شامل دوازده ماه سی روزه بوده و در سال کبیسه پنج روز به سال اضافه می کردند. هر کدام از روزهای ماه را نیز به نام یکی از فرشتگان نامگذاری کرده بودند. بنابراین اصلا چهارشنبه ای وجود نداشته و اساسا تقسیم بندی روزهای ماه به هفته به بعد از ورود اسلام به ایران باز می گردد.
 

2- در ایران شب سوری بوده است

در کتاب تاریخ بخارا اشاره شده که منصور بن نوح از شاهان سامانی در نیمه اول سده چهارم هجری جشنی را برگزار می کند که موجب آتش سوزی در قصر او نیز می شود:

«و چون امیر سدید منصور بن نوح به ملک بنشست اندر ماه شوال سال سیصد و پنجاه به جوی مولیان، فرمود تا آن سرای ها را دیگر بار عمارت کردند و هر چه هلاک و ضایع شده بود بهتر از آن به حاصل کردند. آن گاه امیر سدید به سرای بنشست و هنوز سال تمام نشده بود که چون شب سوری چنانکه عادت قدیم است، آتشی عظیم افروختند. پاره ای آتش به جست و سقف سرای در گرفت و دیگر باره جمله سرای بسوخت و امیر سدید هم در شب به جوی مولیان رفت»(‌تاریخ بخارا – تالیف ابوبکر محمد بن جعفر نرشخی به نقل از عصر ایران)

آنچه از این بخش برداشت می شود این است که بطور یقین این جشن در 350 هجری و در ماه شوال که مصادف با پایان سال شمسی بوده توسط یکی از شاهان سامانی در بخارا و جوی مولیان برگزار شده است و آنجا که نگارنده به «عادت قدیم است» اشاره می کند مشخص می شود که این جشن از سالها و بلکه سده های پیش در ایران رایج بوده است. اما هیچ اشاره ای به روز آن نشده، یعنی شب چهار شنبه سوری.

بنابراین چهارشنبه سوری ملقمه ای است از آیین جشن سور ایرانیان باستان + نحوست چهارشنبه در نزد اعراب + ترقه بازی چینی ها
 

3- چهارشنبه برای اعراب نحس بوده است

در روزشماری قدیم اعراب، چهار شنبه روز منحوس و نا مبارکی شمرده می شده است. لذا سعی می کردند شب چهار شنبه را که نحس و نا مبارک بوده را با جشن و سرور بگذرانند و در آن شب و روز دست از خرید و فروش و کسب و کار بکشند چرا که اعتقاد داشتند به دلیل نحسی چهار شنبه هر معامله و کسبی که در آن شب و روز نیز انجام شود نامبارک خواهد بود، جاحظ در تالیف خود به چهار شنبه یا یوم الرباع اشاره میکند و میگوید: « وَ الاِربَعاء یَوم ضنک و نَحس »

همچنین منوچهری دامغانی نیز در یکی از اشعار خود به نحسی این روز اشاره کرده و گفته :
 

4- زرتشتیان آتش را نمی پرستند

بر اساس تعلیمات زرتشت آتش یکی از مخلوقات اهورا مزدا می باشد و بر خلاف یک تصور نابجا تقدیس آتش نه به دلیل پرستش آن که در واقع نوعی نشانه و اثر از روشنایی و حقیقت اهورا مزدا می باشد و نقشی کنایه ای دارد. چنانچه فردوسی می گوید:
 

5- ترقه بازی رسم چینی ها بوده است

سور در لغات به معنای جشن و سرور است. اما آنچه که امروزه به عنوان چهارشنبه سوری برگذار می شود و از انواع ترقه ها و وسایل خطرناک آتش بازی استفاده می شود به هیچ وجه به سور و جشن ارتباطی ندارد و با رسوم کهن ایرانی هم نسبتی ندارد. گزارشهای تاریخی قبل از میلاد مسیح نشان می دهد که ترقه بازی رسم چینی ها بوده که با ورود غربی ها به این معادله انواع وسایل ترقه بازی به شیوه نوین که ازجذابیت و البته مخاطرات بیشتری برخوردار هستند ساخته شده است. این بخش نیز امروزه به چهارشنبه سوری اضافه شده است.


منبع: مرکز مطالعات شیعه